Carthuyser Bruyn! waer toe in een tuyn (Bruno-lied)

Het Brunolied (tekst en muziek) komt voor in Het paradys der gheestelycke en kerckelycke lof-sangen, op de principaelste feest-daghen des gheheelen jaers, samengesteld door Salomon Theodotus / pseud. van Aegidius Haeffacker, 4e druk, Antwerpen, Hendrick Aertsens, 1638, 488-494. In bijlage wordt het lied uitgevoerd door het ensemble Camera Trajectina op de cd Zingende zwanen. Heiligenliederen uit de Gouden Eeuw (2001), track 19.1

Tekst volgens 4e druk2

[p. 488]
Carthuyser Bruyn! waer toe in een tuyn
Besloten u, van soo hoogen geberght?
Dit ’s uw’ natuer al te seer gheterght.
De middel maet houdt sekere staet.
Een mensch is toch een geselschappigh dier.
Dus laet uw’ Cluys, en komt wed’rom

[p. 489]
hier.
Neen Joncker uw’ praten,
Al luyd het vry soet,
En doet my niet laten
Mijn schuldighe boet.
Ick loop uyt de menschen vol arregelist,
En leef in de bosschen met I’annes Baptist.

Carthuyser Bruyn! waer toe in een tuyn
Besloten u, van soo hoogen gebergt?
Dit ’s uw’ natuer al te seer gheterght.
De middel-maet houdt sekere staet.
Een mensch is toch een gheselschapigh dier.
Dus laet uw’ kluys, en komt wed’rom hier.

[p. 490]
Neen Joncker uw’ praten,
Al luyd het vry soet,
En doet my niet laten
Mijn schuldighe boet.
Ick loop uyt de menschen vol arregelist,
En leef in de Bosschen met I’annes Baptist.
Een vreemde saeck! Dat ghy van de spraeck,
Die u door de scheppingh Gods is verleent;
Uw’ tongh onthoud, end’ uw’ lippen speent?
Hier in toch leydt // het recht onderscheydt,
Door wellick dat schier den reed’lijcken aerd,
Werd van het spraeck’loose dier gheschaert.
De tongh (dit’s de reden)
Door al te veel praets,
Kan d’oorsaken smeden
Van al te veel quaeds.
End’ ick die hier over so menighmael viel:
Bewaer ick mijn mond // zoo bewaer ick mijn ziel.
Maer ’t valt te swaer // den rugghe met haer

[p. 491]
Te kleden, daer ons den Heer soo beleeft
Sijn wol en webbe gegeven heeft.
Waer toe uw’ le’en dan soo scharp doorsneen?
End’ hoe sal een die sich sellifs misdoed,
Een ander oyt kunnen wesen goed?
Ick straffe mijn leden,
En maeckse te slaef;
Opdat ick de reden
Behouden sou gaef.
Het vorder bevraghen, te Nineve gaet:
Wat dat hen de hayre kle’en hebben gebaet?
Waer toe den disch, seght noch eens, met visch
Zoo magher bereydt? en waer u niet bet,
Somtijdts wat vleesch, na ghemeene wet?
Het visschen staegh // verslijmt u de maegh.
Waerom dan het leven zoo geavontuert?
Dat altijd loopt, niets te langh en duert.
De Tafel Baptistae,
Zoo groot by den Heer,
Die noyt noch en vischte,
Beschaemt my te seer.
En beter sey Paula: de maegh wat geleen,

[p. 492]
Dan of ons de gaefheyd der zielen verdween.
Is ’t dan van noo // zoo scharp en zoo snoo
Te leven als ghy, voor yegelijck een,
Om inden Hemel te moghen treen?
Dit waer te strengh // dit pad waer te engh.
End’ alsmen all’ in een klooster wou gaen,
Hoe zou de wereld dan blijven staen?
Daer voor is gebeden.
Het water dat valt
Te seer na beneden,
Hoe datmen ’t bewalt.
Het geestelijck leven word niet dan gera’en;
Maer ick koos het sekerste voor een waen.
End’ op dat ghy mooght weten wat my
Beweeghde, om door de pijnlijcke baen
Van mijn Cathuyssersche Cel te gaen?
Het was ’t gevaer, ’t welck my van een baer
Eens grooten Doctoors, met schrick’lijcke smart
Geboesemt was in ’t benaude hart.
Eens Doctoors, dewelcke
Dat binnen Parijs,

[p. 493]
Van yder, van elcke,
Gevoerd had de prijs
Van wijsheyd, van deughden, van alle de rest;
Tot datmen hem soude begraven voor ’t lest.
Een droevigh end, ick wasser present
Terwijl datmen de Vigilien songh,
En ’t lichaem als uyt een slaep ontsprongh.
En met een groot // gewoel van de nood,
Het hoofd weynigh op gebeurdt uyt de baer,
Riep aen ’t Gemeente, ’t welck daer te gaer
Stond vermenigvuldight,
Van meester te knecht:
Och! ick ben beschuldight
Voor Godes gerecht.
En dat tot drie keeren, tot Godt hem gebood,
Het vonnis te melden van d’ eeuwighe dood.
Hier mee terstond, ’t onsalighe pond
Begraven helaes! In ’t Esele graf,
My wel met redenen oorsaeck gaf
Te nemen merck, op alle mijn werck;
Om door een volmaecter leven te gaen
Als ick tot dier tijd toe had gedaen.
Hier over zoo vluchte

[p. 494]
Ick na de Woestijn,
Om daer te versuchten
De boosheyden mijn.
En met dit bescheyd, soo voleynd ick mijn lied.
En wildy ’t niet volghen, besmaelt het dan niet.

• 1. Dit werk wordt bewaard in de Digitale Bijzondere Collecties van de Universiteitsbibliotheek Utrecht. — Met dank aan Thomas Op de Coul voor de muzikale informatie.
• 2. © Transcrptie DBNL.